Το twitter γέμισε με #to_2012_ematha. Απολογισμοί και λίστες ξανά. Τα μείον και τα συν κάθε χρόνο. Πόσο καλύτεροι γίναμε φέτος; Άσχημη χρονιά είπαν οι περισσότεροι,λογικό θα πεις κοίτα τι γίνεται γύρω σου. Εναποθέτουν όλες τις ελπίδες στην νέα χρονιά. Εμένα βέβαια μου έχει καρφωθεί ο στίχος του Παυλίδη από το ''Στοιχειωμένο σπίτι''.
''Κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύα,
τους τρόμαζε και εκείνο τρομαγμένο
έτσι όπως του το 'χαν στην πόρτα καρφωμένο
ένα μεγάλο σιδερένιο Δεκατρία... ''
Φεύγει το 2012 λοιπόν. Οι στιγμές του περνούν μπροστά μου σαν ταινία. Πρώτη αμήχανη μέρα στην δουλειά με δύο πράσινα μάτια να με επεξεργάζονται. Το άγχος της αδελφής μου την πρώτη μέρα των Πανελληνίων. Την αγκαλιά σου όταν έμπαινα στο ΚΤΕΛ το Πάσχα,μου έβαζες σοκολάτες στην τσέπη και ένα εικοσάρικο ''να πιεις ένα καφέ από μένα''.Και ύστερα το όνομα σου γραμμένο σε ένα κρύο μάρμαρο,να μην θέλω να το δω,να σφίγγω τα χαρτομάντιλα που κάποιος συγγενής μου έδωσε,να κάνω άσχετες σκέψεις και ύστερα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και να μου λένε ''κλάψε''. Το πρώτο μου δεκάρι στην σχολή και εκείνο το befriedigend στα αποτελέσματα του Β2. Οι περίπατοι στα στενά της Αίγινας ενώνονται με τα πλακόστρωτα της Φλωρεντίας.Χρώματα,εικόνες και ο έρωτας της ατμόσφαιρας γέμισαν αυτό το ταξίδι.
Η ανασκόπηση λέει ότι η ζυγαριά ισορροπεί. Φαινομενικά έτσι είναι. Αν όμως έβαζα και εγώ έναν τίτλο σε αυτήν την χρονιά θα ήταν ότι το 2012 έμαθα τα όρια μου. Και πρόσθεσα στην καρδιά μου και άλλους ανθρώπους εκεί έξω. Ίσως τελικά το νόημα κάθε τελευταίας μέρας ή χρονιάς να είναι αυτό. Ζήστε αυθόρμητα και το 2013...
