Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

''Τους πολύ προσωπικούς...''

Κάθε άνθρωπος έχει σίγουρα πράγματα με τα οποία νιώθει οικεία..Πράγματα που θα είναι δύσκολο να αποχωριστεί...Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω μια τέτοια σχέση με τα βιβλία μου..Από τότε που ήμουν 2-3 χρονών ήθελα να έχουν συγκεκριμένη θέση στο μικρό μου δωμάτιο.Ήμουν εγώ υπεύθυνη να τα ταχτοποιώ και να τους αλλάζω θέση ανάλογα με τις προτιμήσεις μου..Μεγαλώνοντας η σχέση αυτή αναπτύχθηκε κι άλλο...Στα 8 μου ένας δάσκαλος-μάγος μου έδειξε ακόμα περισσότερο την μαγεία που κρύβουν μέσα τους τα βιβλία..Με βοήθησε να γνωρίσω τα μυστικά τους,να τους κάνω φίλους μου,να με συντροφεύουν...Και σταδιακά να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο..Και περνάνε τα χρόνια και αυτός ο δασκαλομάγος με τις κάρτες και τα γράμματα του μου μάθαινε κάθε φορά και κάτι διαφορετικό... Είναι αυτό που ένας άνθρωπος και η συμπεριφορά του σε καθορίζουν και πολλά από τα χαρακτηριστικά που έχεις όταν πια είσαι μεγάλος τα χρωστάς σε αυτόν... Τα ευχαριστώ λοιπόν που του οφείλω είναι πολλά.Ας υπήρξε δάσκαλος μου μόνο για μία χρονιά,ας είμαι τώρα 20 και όχι 8 ορισμένα από τα πράγματα που συζητούσαμε τότε υπάρχουν ακόμα μες το μυαλό μου...και τα βιβλία μου είναι εκεί...Μεγαλώνουν και αυτά μαζί με μένα..Σε κάθε περίοδο που ζω διαφορετική μου λένε και αυτά διαφορετικά μυστικά...Είναι εκεί όμως,πιστοί φίλοι της ζωής μου..Το καθένα έχει διαφορετική αξία για μένα,μου χει δώσει κάτι διαφορετικό...Τα έχω επιλέξει ένα-ένα,έχω κλάψει και έχω γελάσει μαζί τους...Όταν τελείωσα το σχολείο η καθηγήτρια μου πρότεινε να δώσω τα παιδικά μου βιβλία...Και μόνο στην σκέψη ένιωσα έναν μικρό πόνο...Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι κάτι τόσο δικό σου...Τον ίδιο πόνο που ένιωσα όταν διάβασα ότι ''έφυγε'' ο αγαπημένος μου Γιωργάκης,η αγαπημένη μου Ζωρζ Σαρή... Τυπικά δεν την ήξερα,ουσιαστικά όμως μου είχε δώσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια..Ανθρώπους λοιπόν που σε καθορίζουν στην ζωή σου τους νιώθεις κοντά σου ανεξάρτητα αν δεν τους γνώρισες ποτέ, αν έχεις να του δεις 12 χρόνια...Είναι εκεί μαζί σου...Και θα είναι κάθε φορά που διαβάζεις μια σελίδα από τα βιβλία τους, μιά κάρτα γενεθλίων ή ένα γράμμα γεμάτο προτεινόμενα βιβλία και ευχές για μαγικά ταξίδια...


Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει



Πολλές φορές με ρωτούσες τι κάνω τόσες ωρες στο λαπτοπ... Γελούσα και σου έδειχνα και με ενδιαφέρον κοιτουσες να μάθεις τι ήταν αυτό που με απασχολούσε!Το πρώτο ποστ λοιπόν αφιερωμένο σε σένα...Που έφυγες τόσο ανεπάντεχα...Και που 20 χρόνια τώρα μου εδωσες ακριβως οση αγαπη  που μονο ενας γονιος μπορουσε να δωσει..Τυπικα δεν μας ενωνε καμια συγγενεια..Ουσιαστικα ομως εισαι μια δευτερη μητερα για μενα..Μας περιμενες καθε καλοκαιρι και εκανες πραγματικοτητα καθε παιδικο μας ονειρο...Τι και αν ημασταν μακρια,οι καρτουλες και τα δεματα που μας εστελνες καθε τοσο μας θυμιζαν ποσο κοντα ειμαστε στην πραγματικοτητα.Τερματιζες την αγαπη,ησουν διπλα στον καθενα σε οτι χρειαζοταν.Αραγε ακουσες ποτε σου ενα ευχαριστω??Και ομως δεν σε ενοιαζε..Εφυγες ηρεμη,χωρις να κουρασεις κανεναν...Το μονο που ηθελες ηταν να μην το μαθουμε εμεις,να δωσουμε ηρεμες εξετασεις.Ακομα και εκεινη την ωρα εμας σκεφτοσουν...Και εγιναν ολα οπως εσυ θα ηθελες.Εδωσες πολλα και τωρα σιγουρα θα εισαι εκει που παντα αξιζε να εισαι.Μαζι με τους αγγελους να μας προστατευεις ακομα περισσοτερο..Θα μου λειψεις τοσο..Ησουν η δικη μας Μary Poppins,ετρεχες για τα παντα με το γνωστο χαμογελο και την φραση-σωτηρια ''ελα τι σκας,εγω ειμαι εδω''...Καλο ταξιδι...Θα κοβεις ξυλα τωρα στον κηπο του Θεου...